38
SATYRVS.
FAuni, vel Saturni filios fuisse Satyros, quidam crediderunt; Plinius animalia esse scribit velocissima, quae quattuor pedes haberent, in subsolanis Indorum montibus, humana effigie, ac recte currentia. Hi manibus esse dicebantur aduncis, cornua habere in fronte; cum pars extrema similis esset caprarum. Pausanias in Atticis refert, Euphemum, ex Caria in extremas Oceani partes delatum, in una insularum, Satyrida, incolas rufos, et caudas habere intra clunes, haud multo minores equinis, reperisse. Illi ubi primum adesse hospites senserunt, currerunt ad naves; nullaque emissa voce in mulieres, quae erant in navibus, impetu facto manus iniecerunt: At nautae trepidi barbaram mulierem, quam secum vehebant, exposuerunt; in quam illi petulantissime irruentes, undique appetiverunt. Similem Licetus, Deusingius, alii, historiam de muliere recensent, in insulam desertam, ob quoddam crimen, deportata; et a grandiore simio blande in antrum ingens pertracta, sed post aliquot annos Lusitana navi demum liberata. Plutarchus auctor est, talem Satyrum ad Syllam, e bello Mithridatico reversum, fuisse adductum. In Suecica gaza Carolus Ogerius Gallus, Illustrissimi Cl. Memmii, ad Septentrionis Reges Legati tunc Extraordinarii comes, cornu quoddam nigrum atque recurvum vidit, quod Diabolicum vocant; olim ab Equite quodam Sueco ipsi Diabolo, qui Satyri, aut hirci formam induerat, in singulari certamine avulsum atque ereptum: Aiunt enim, pium illum ac generosum Equitem, cum sancta illa ac sollemni nocte, qua Natalis Dominicus celebratur, ad Ecclesiam per lucum transiret, incidisse in strigum choream, omnesque protinus ad illius conspectum evanuisse; unum relictum Daemonem (Satyros enim antiquitus quoque arbitrabantur esse Daemonas, ac pro Diis colebant) cui, post acerrimam luctam cornu alterum abstulerit: Quod postea insignibus suis insculpserit, et a populo Diabolus cognominatus fuerit. Quare ad hunc usque diem illius posteri, qui in Suecia ac Dania propagati sunt, eo nomine, vulgo Trolle, appellantur. Istius vero Satyri statua Romae, ex albo marmore, ad aestivalem domum, in horto quodam, eminet; breve ac solidum exhibens corpus, idque nervosum satis et musculosum.